Onderstaand artikel is afkomstig van de website van Architects and Engineers for 9/1 Truth. Het is het 2e deel van 5 over het instorten van WTC-7 op 11 september 2001. WTC-7 is het derde gebouw dat instortte die dag, aan het einde van de middag. Het gebouw stond naast de Twin Towers, was niet geraakt door een vliegtuig. Het wordt wel de ‘smoking gun’ genoemd van het op zijn zachts gezegd, krakkemikkige verhaal van 9/11.

__________________________________________________

In deel 1 van deze serie heb ik onderzocht wat misschien wel het meest ingrijpende en flagrant onjuiste aspect is van de computermodellen die door het National Institute of Standards and Technology zijn gemaakt tijdens zijn zes jaar durende onderzoek naar de vernietiging van gebouw 7 van het World Trade Center. Dit was het weglaten door NIST van een belangrijk structureel onderdeel, “web stiffeners” genaamd, die waren bevestigd aan een draagbalk op de 13e verdieping van Gebouw 7. Het vermeende falen van deze ligger, Girder A2001, staat centraal in NIST’s verhaal over hoe het gebouw instortte.

In het verzoek om correctie van 2020 op het rapport van NIST over Gebouw 7 – het onderwerp van deze serie – werd NIST gevraagd zijn analyse opnieuw uit te voeren met toevoeging van deze verstijvers. In plaats van deze corrigerende maatregel te nemen, kwam NIST met een ronduit absurde verklaring voor het weglaten van de verstijvers. Daarmee bevestigde het in feite een van de belangrijkste punten van kritiek op zijn rapport: Namelijk, de web verstijvers op ligger A2001 maken NIST’s waarschijnlijke instortingsvolgorde fysiek onmogelijk.

In deel 2 zal ik de drie andere aspecten van NIST’s waarschijnlijke instortingsvolgorde onderzoeken die werden bekritiseerd in de eerste helft van het verzoek om correctie.

De eerste twee aspecten, zoals de weggelaten lijfverstevigers, hebben te maken met de initiërende gebeurtenis in NIST’s waarschijnlijke volgorde, d.w.z. ligger A2001 die uit zijn zitting zou zijn geduwd door thermisch uitzettende vloerbalken die ertegenaan waren gevlijd. (Een opfrisser over NIST’s waarschijnlijke instortingsvolgorde wordt hieronder gegeven).

Het derde aspect dat ik zal bespreken is wat er volgens NIST gebeurde onmiddellijk nadat ligger A2001 van zijn plaats werd geduwd: een veronderstelde cascade van vloerbreuken in de noordoostelijke hoek van het gebouw van de 13e verdieping naar beneden tot de 5e verdieping.

Terwijl NIST een totaal belachelijke verklaring gaf voor het weglaten van de webverstijvers in zijn model, gaf het in wezen geen enkel antwoord met betrekking tot deze andere drie punten in het verzoek om correctie. Dit ondanks het feit dat NIST in deze onderdelen van het verzoek om correctie werd verzocht de beweringen in zijn rapport te handhaven indien het deze met nadere informatie kon staven. In plaats daarvan weigerde NIST zelfs maar de meest elementaire informatie te verstrekken om deze aspecten van zijn waarschijnlijke instortingsvolgorde te onderbouwen. (Vergeet niet dat de NIST-normen inzake informatiekwaliteit een “punt-voor-punt-antwoord op alle relevante argumenten inzake gegevenskwaliteit in het verzoek” vereisen).

Het resultaat is dat de antwoorden van NIST – of het gebrek daaraan – op deze drie punten in het verzoek om correctie bevestigen dat de waarschijnlijke ineenstortingsreeks van NIST niet alleen fysiek onmogelijk is om drie bijkomende redenen, maar ook dat de waarschijnlijke ineenstortingsreeks niet eens het niveau haalt van een samenhangende reeks gebeurtenissen.

Als dit alles een beetje abstract lijkt, zal het hopelijk aan het eind van dit artikel duidelijk zijn.

NIST’s waarschijnlijke instortingsvolgorde opnieuw bekeken

Voordat ik deze drie aspecten van NIST’s waarschijnlijke instortingsvolgorde bespreek, volgt hier een korte opfrisser. (Opmerking: als u al bekend bent met de waarschijnlijke instortingsvolgorde van NIST, kunt u het beste verder gaan met het volgende gedeelte).

Ten eerste, verschillende vloerbalken in de noordoostelijke hoek van de 13e verdieping van Gebouw 7 (het gebied met markeringen in de eerste figuur hieronder) zetten thermisch uit doordat ze werden verhit door branden op de 12e verdieping. Terwijl ze uitzetten, duwden ze ligger A2001 – de ligger waar ze in waren gevat – naar het westen (de westwaartse richting is aangegeven met de blauwe pijl). Uiteindelijk werd ligger A2001 zo ver geduwd dat hij van zijn lagerstoel bij kolom 79 viel. In de tweede figuur hieronder, gemaakt door constructeur Ronald H. Brookman met gebruikmaking van de werkplaatstekeningen van Frankel Steel, zien we ligger A2001 en zijn lagerstoel bij kolom 79 (alles aangegeven met rode markeringen) vanuit het noorden, kijkend in de lengte van de ligger. De blauwe pijlen geven de westwaartse richting aan waarin Ligger A2001 van zijn zitting werd geduwd. De eerste twee aspecten van NIST’s waarschijnlijke volgorde die ik zal bespreken hebben betrekking op deze reeks gebeurtenissen die culmineerde in het van zijn plaats lopen van ligger A2001.

RFC WTC 7 plattegrond

Ligger A2001 illustratie geen verstijvers

Eenmaal uit zijn stoel geduwd, vielen de ligger A2001 en het daaraan bevestigde vloergedeelte op het noordoostelijke deel van de 12e verdieping eronder en braken de vloer. De noordoostelijke hoek van de 12e verdieping viel vervolgens op de noordoostelijke hoek van de 11e verdieping, en zo verder, wat resulteerde in een cascade van vloerbreuken helemaal tot aan de 5e verdieping. Dit is het derde aspect van NIST’s waarschijnlijke volgorde dat ik in dit artikel zal bespreken.
De cascade van vloerbreuken vanaf de 13e verdieping tot aan de 5e verdieping liet kolom 79 over een afstand van negen verdiepingen zijdelings ongesteund, waardoor kolom 79 doorzakte. Het veronderstelde knikken van kolom 79 onder de 13e verdieping is wat naar verluidt het penthouse aan de oostkant in het gebouw deed vallen, ongeveer zeven seconden voordat de rest van het zichtbare deel van het gebouw begon te vallen.

Het knikken van kolom 79 veroorzaakte vervolgens een kettingreactie waarbij de andere 23 kernkolommen van oost naar west knikten. Dit gebeurde naar verluidt voordat het penthouse aan de oostkant in het gebouw begon te vallen en voordat de rest van het zichtbare deel van het gebouw begon te vallen – hoewel er aan de buitenkant van het gebouw geen aanwijzingen zijn dat deze kernkolommen het hebben begeven.
Toen alle kernkolommen het eenmaal begaven, werden de nog overeind staande buitenkolommen overbelast en knikten binnen een paar seconden na elkaar, waardoor de hele buitenkant als één geheel naar beneden kwam.
We spoelen nu terug naar de eerste stap hierboven: Vloerbalken in de noordoostelijke hoek van de 13e verdieping van Gebouw 7 zetten thermisch genoeg uit om ligger A2001 van zijn steunpunt bij Kolom 79 te duwen.

Ligger A2001 en de zijplaat van Kolom 79

De eerste gebeurtenis die zou hebben voorkomen dat ligger A2001 uit zijn zitting bij kolom 79 zou worden geduwd – voordat de ligger zelfs maar ver genoeg kon bewegen om de aanwezigheid van de lijfverstevigers relevant te laten worden – is dat het uiteinde van de ligger achter de zijplaat van kolom 79 bekneld zou zijn geraakt, waardoor de ligger niet verder westwaarts zou zijn geduwd. Deze kwestie is behandeld in deel A van het verzoek om correctie (zie blz. 8).

Zoals opgemerkt in deel 1 van deze serie (en in deel A van het verzoek om correctie), werd het bekneld raken van ligger A2001 achter de zijplaat van kolom 79 voorspeld in zowel de voorlopige analyse van het vloersysteem van de noordoostelijke hoek uitgevoerd door NIST als in de analyse uitgevoerd door onderzoekers van de Universiteit van Alaska Fairbanks (UAF).

De beknelling van ligger A2001 zou naar verwachting optreden omdat als de ligger wordt verhit – wat het geval zou zijn in elke situatie waar de vloerbalken die erin zijn gevat worden verhit – deze in de lengterichting zou uitzetten. Als hij uitrekt en tegelijkertijd door de thermisch uitzettende vloerbalken in westelijke richting wordt geduwd, zou hij bekneld raken.

De beknelling van ligger A2001 achter de zijplaat van kolom 79 in de voorlopige analyse van NIST wordt geïllustreerd in de figuren 8-23 en 8-26 van NCSTAR 1-9, die hieronder op dezelfde manier worden gepresenteerd als in het verzoek om correctie. In figuur 8-23 bevindt ligger A2001 zich in de oorspronkelijke positie. In afbeelding 8-26 zit de ligger vast achter de zijplaat van kolom 79 na uitzetting en westwaartse verplaatsing.

De beknelling van ligger A2001 achter de zijplaat van kolom 79 in de UAF analyse wordt geïllustreerd in figuur 3.4 uit het UAF rapport, hieronder weergegeven.

Ondanks het feit dat Girder A2001 in de voorlopige analyse van NIST achter de zijplaat van Kolom 79 bekneld raakte, concludeerde NIST uiteindelijk, op basis van zijn hoofdanalyse, dat de vloerbalken “genoeg uitzetten om de ligger bij Kolom 79 van zijn steun te laten lopen”. Zoals in het verzoek om correctie werd opgemerkt, bevat het rapport van NIST echter geen analyses, berekeningen of cijfers die aantonen hoe Girder A2001 in staat was om voorbij de zijplaat van kolom 79 te lopen in de hoofdanalyse van NIST.

Het verzoek om correctie bevatte vervolgens een gedetailleerd onderzoek van het enige scenario waarin dit zou kunnen gebeuren (zie blz. 11), waarbij ligger A2001 op de een of andere manier door de thermisch uitzettende vloerbalken in westelijke richting zou worden geduwd voordat hij door thermische uitzetting uitrekte en binnen het omhulsel van de zijplaat van kolom 79 bewoog.

Maar, zoals in het verzoek om correctie wordt opgemerkt, bij de door NIST vastgestelde temperatuur waarbij de verbindingen van de ligger bij kolom 79 zouden bezwijken zodat de ligger vrij zou kunnen bewegen – en dat was 164°C – zou de ligger al voldoende zijn uitgezet om binnen het omhulsel van de zijplaat van kolom 79 te bewegen. Bovendien werd in het verzoek om correctie opgemerkt dat uit een zorgvuldige bestudering van de brandsimulaties van NIST blijkt dat ligger A2001 164°C zou hebben bereikt lang voordat de liggers aan de oostkant voldoende zouden zijn verhit om de ligger naar het westen ten minste 3,678 inch te duwen (dat is de afstand van de oorspronkelijke positie van ligger A2001 tot de zijplaat van kolom 79). Op basis van de thermische uitzettingscoëfficiënt van NIST zou de thermische uitzetting van 3,678 inch in de vloerbalk die zich het dichtst bij kolom 79 bevindt (balk K3004, die hieronder wordt besproken) pas rond 430°C worden bereikt, op welk moment ligger A2001, zelfs bij een lagere temperatuur dan de vloerbalken, ruim binnen de omhulling van de zijplaat van kolom 79 zou zijn.

Het verzoek om correctie vroeg NIST daarom zijn rapport te herzien om aan te geven dat de zijplaat van kolom 79 zou hebben voorkomen dat Girder A2001 genoeg naar het westen zou bewegen om van zijn steun bij kolom 79 af te lopen – of een analyse te verstrekken die laat zien hoe Girder A2001 in staat was om voorbij de zijplaat van kolom 79 te bewegen.

Verbazingwekkend – hoewel niets echt verbazingwekkend zou moeten zijn als het gaat om NIST’s Building 7 onderzoek – NIST’s enige antwoord op dit deel van het verzoek om correctie was het beschrijven van de ruimtelijke relatie tussen Girder A2001, Column 79, en hun verbinding bij kamertemperatuur. NIST schreef in zijn oorspronkelijke besluit (zie pagina 2):

“NIST is het er niet mee eens dat het ANSYS-model voor 16 verdiepingen het effect van de zijplaat van Kolom 79 op de afloopeffecten van Ligger A2001 zou hebben genegeerd. Het full-scale model heeft gedetailleerde verbindingsmodellen die overeenkomen met de fabricagewerkplaatstekeningen, zoals te zien is in de figuren 8-21 en 11-15 van het WTC 7-rapport. De verbinding tussen ligger A2001 en kolom 79 plaatst de bouten op een zittende verbinding die is bevestigd aan de buitenranden van de zijplaten van kolom 79, met de as van de ligger onder een lichte hoek ten opzichte van kolom 79.”

In wezen impliceerde NIST dat omdat het uiteinde van ligger A2001 zich bij kamertemperatuur niet binnen het omhulsel van de zijplaat van kolom 79 bevond, het niet achter de zijplaat van kolom 79 bekneld kon raken. Dit gaat volledig voorbij aan de resultaten van NIST’s eigen voorlopige analyse en de argumenten in het verzoek om correctie, waaruit blijkt dat ligger A2001 bij verhitting zou uitrekken en bekneld zou raken achter de zijplaat van kolom 79.

In het beroep, dat een maand na de eerste beslissing van NIST werd ingediend, hebben wij NIST op de vingers getikt vanwege zijn volstrekt niet-substantiële antwoord op de argumenten betreffende de zijplaat van Kolom 79, en wij hebben geëist dat, wil NIST bij zijn verhaal blijven in zijn definitieve beslissing, het analyses, berekeningen of cijfers zou moeten verstrekken die verklaren hoe Girder A2001 zich westwaarts langs de zijplaat van Kolom 79 heeft bewogen. In het bijzonder, stelde het beroep:

“NIST moet zowel de temperatuur van Girder A2001, de hoeveelheid thermische uitzetting van Girder A2001, en de afstand van Girder A2001 van de Kolom 79 zijplaat op het moment dat Girder A2001 voorbij de Kolom 79 zijplaat bewoog, identificeren.”

Bijna onnodig te zeggen dat NIST in zijn eindbeslissing geen van deze bijzonderheden heeft verstrekt om zijn verhaal te staven over hoe Girder A2001 in staat was om de zijplaat van Kolom 79 te ontwijken en in westelijke richting te worden geduwd “genoeg voor de ligger om van zijn steun bij Kolom 79 te lopen.”

Het uiteindelijke besluit van NIST was zelfs nog oppervlakkiger en ontwijkender dan het oorspronkelijke besluit. De nauwelijks vijf pagina’s tellende brief bestond uit een enkele alinea waarin NIST botweg beweerde dat de aanpak van AE911Truth “veel verschillen” vertoont met die van NIST en dat “vanwege deze verschillen de resulterende uitkomsten … geen invloed hebben op de bevindingen en aanbevelingen van NIST’s eindrapport….”.

Het resultaat is dat NIST niet in staat is te verklaren hoe Girder A2001 in staat was te voorkomen dat het bekneld raakte achter de zijplaat van Kolom 79.

Waar het op neerkomt is een verdere bevestiging dat NIST’s waarschijnlijke instortingsvolgorde zowel fysiek onmogelijk als incoherent is – want NIST heeft nog geen basisinformatie gegeven over hoe Girder A2001 in staat was om voorbij de zijplaat van Kolom 79 te komen.

De belangrijkste vloerbalk kon niet ver genoeg uitzetten

Veronderstellend in een alternatief universum dat Girder A2001 op de een of andere manier kon vermijden om achter de zijplaat van Kolom 79 geklemd te raken, het volgende dat Girder A2001 zou hebben verhinderd om van zijn zetel bij Kolom 79 te worden geduwd is het eenvoudige feit dat de belangrijkste vloerbalk die in Girder A2001 wordt gekaderd – genoemd balk K3004 – niet genoeg kon uitzetten om Girder A2001 van zijn zetel te duwen. Deze kwestie, die waarschijnlijk de gemakkelijkste kritiek op NIST’s waarschijnlijke instortingsvolgorde is om te begrijpen, werd behandeld in Sectie B van het verzoek om correctie (zie pagina 15).

De reden dat balk K3004 zo belangrijk is, is dat het de balk was die het dichtst bij kolom 79 was, die vanuit het oosten in ligger A2001 was gevat. (Zie NIST’s afbeelding 1-5 hieronder, die gebruikt werd in het verzoek om correctie met notaties toegevoegd om balk K3004, ligger A2001 en kolom 79 te identificeren). De thermische uitzetting van ligger K3004 alleen al bepaalde dus de mate van westwaartse verplaatsing van ligger A2001 bij kolom 79. Zelfs als de liggers in het noorden meer zouden uitzetten dan ligger K3004, zou ligger K3004 – vanwege zijn verbinding met de ligger – het einde van de ligger tegenhouden van verplaatsing in westelijke richting.

Het toeval dat NIST wist dat ligger K3004 niet genoeg kon uitzetten om ligger A2001 uit zijn zitting bij kolom 79 te duwen, is dat het rapport van NIST oorspronkelijk de breedte van de lagerzitting van de ligger bij kolom 79 verkeerd had voorgesteld als 11 inch. Dus, schreef NIST, “toen het einde van de ligger bij kolom 79 ten minste 5,5 inch zijdelings was geduwd, werd het niet langer ondersteund door de lagerzitting.”

Maar in feite was de lager zitting bij Kolom 79 12 inches breed, niet 11 inches. Onafhankelijke onderzoekers ontdekten dit feit een paar jaar nadat het NIST rapport was uitgebracht en brachten het onder de aandacht van NIST. NIST werd toen gedwongen om een erratum uit te brengen waarin het rapport werd gecorrigeerd, waarin het de breedte van de lager zitting aanpaste tot 12 inches en de afstand die Girder A2001 moest afleggen om van de lager zitting af te lopen tot 6.25 inches. NIST beweerde dat dit slechts “typografische fouten” waren en dat “[d]e afmetingen en zijdelingse verplaatsingen die in de analyses zijn gebruikt, correct waren”.

Het probleem voor NIST – en de reden om sceptisch te zijn over de bewering van NIST dat dit onbedoelde typografische fouten waren – is echter dat balk K3004 niet verder kon uitzetten dan 5,728 inch, wat zou worden bereikt bij 654°C, zoals blijkt uit Bijlage D van het verzoek om correctie. Dit komt doordat constructiedelen bij verhitting tegelijkertijd uitzetten en doorzakken, en deze gedragingen hebben een tegengesteld effect op de lengte van het deel. Gezien de eigenschappen van balk K3004 zou het doorhangen van de balk het uitzetten van de balk beginnen in te halen bij 654°C, en de balk zou geleidelijk korter worden naarmate hij meer dan 654°C werd verhit.

Toen de afstand die nodig was voor ligger A2001 om van zijn stoel bij kolom 79 af te lopen, 5,5 inch zou zijn, was aflopen dus denkbaar. Echter, wanneer de afstand die nodig is voor de ligger om van zijn stoel af te lopen correct wordt herkend als 6,25 inch, is “walk-off” onmogelijk.

In het verzoek om correctie werd NIST daarom gevraagd zijn rapport te herzien om aan te geven dat balk K3004 niet thermisch genoeg kon uitzetten om de “walk-off” van ligger A2001 te veroorzaken – of een analyse te geven waaruit blijkt dat balk K3004 thermisch genoeg kon uitzetten om de “walk-off” van ligger A2001 te veroorzaken.

Net als NIST’s antwoord op deel A van het verzoek om correctie, was zijn antwoord op dit deel – dat kan worden gevonden op pagina 3 van zijn oorspronkelijke besluit – volledig zinloos en beantwoordde het totaal niet aan de argumenten in het verzoek om correctie. Het enige wat NIST in zijn antwoord deed was algemene beweringen doen over de geldigheid van zijn model en opnieuw, zonder ondersteunende argumenten of analyse, een stap in zijn waarschijnlijke instortingsvolgorde herhalen – namelijk dat de balken van de noordoostelijke vloer thermisch uitzetten tegen ligger A2001 totdat de verbinding bij kolom 79 het begaf.

Zoals ons beroep vervolgens opmerkte, waren de fundamentele vragen die NIST moest beantwoorden de volgende: (1) Heeft balk K3004 de mate van westwaartse verplaatsing van ligger A2001 gedicteerd – of is de verbinding van balk K3004 met ligger A2001 misschien verbroken, waardoor ligger A2001 vrij van balk K3004 kon bewegen? (2) Aangenomen dat ligger K3004 de mate van westwaartse verplaatsing van ligger A2001 heeft bepaald, wat was dan de mate van thermische uitzetting van ligger K3004?

Nogmaals, noch de oorspronkelijke beslissing van NIST, noch de uiteindelijke beslissing verschafte deze gegevens om zijn verhaal te onderbouwen over hoe ligger A2001 in westelijke richting werd geduwd “voldoende om de ligger bij kolom 79 van zijn steun te laten lopen”.

Het enige wat NIST hoefde te doen was uit te leggen waarom de thermische uitzettingsberekeningen in Bijlage D van het verzoek om correctie onjuist waren en een waarde te geven voor hoeveel ligger K3004 uitzette. Maar dat deed het niet.

Dit bevestigt eens te meer dat de waarschijnlijke instortingsreeks van NIST zowel fysiek onmogelijk als incoherent is – want NIST heeft nog steeds geen basisinformatie gegeven over de lengte dat balk K3004 thermisch uitzette.

De veronderstelde cascade van vloerbreuken

Laten we nu snel doorspoelen naar het moment dat ligger A2001 uit zijn stoel zou zijn gelopen – wat we al hebben laten zien om drie verschillende redenen niet kan zijn gebeurd: (1) Ligger A2001 zou achter de zijplaat van kolom 79 zijn ingeklemd; (2) Ligger K3004 zou niet genoeg zijn uitgezet om ligger A2001 uit zijn stoel te duwen; (3) De verstijvers op ligger A2001 zouden hebben voorkomen dat hij uit zijn stoel zou lopen.

Maar stel dat het weglopen van Ligger A2001 mogelijk was, dan is de volgende stap in NIST’s waarschijnlijke instortingsvolgorde dat Ligger A2001 en het daaraan verbonden vloergedeelte op het noordoostelijke deel van de 12e verdieping eronder vallen en de vloer breken. De noordoostelijke hoek van de 12e verdieping valt dan op de noordoostelijke hoek van de 11e verdieping, en zo verder, resulterend in een cascade van vloerbreuken helemaal tot aan de 5e verdieping.

Het probleem met het scenario van NIST is dat de instorting van ligger A2001 van verdieping 13 en het aangrenzende vloergedeelte, als het werkelijk was gebeurd, niet genoeg kracht had kunnen uitoefenen om de vloer eronder te breken en een cascade van vloerbreuken in gang te zetten. Deze kwestie werd behandeld in deel D van het verzoek om correctie (zie blz. 22).

In een notendop, zoals in het verzoek om correctie werd opgemerkt, zou de inslagkracht van Vloer 13 bij kamertemperatuur, vallend op Vloer 12, 61.950 lb bedragen. De inslagkracht zou bij hogere temperaturen zelfs nog minder zijn, omdat de stijfheid van Ligger A2001 zou zijn verminderd. De kracht die nodig zou zijn om de liggers van vloer 12 die vanuit het noorden, westen en zuiden (er was geen ligger die vanuit het oosten op kolom 79 aansloot) te laten afschuiven zou respectievelijk 632.000 lb, 645.000 lb en 407.000 lb zijn geweest.

Wat deze stap in de waarschijnlijke instortingsvolgorde van NIST zelfs naar de maatstaven van NIST’s rapport bijzonder incoherent maakt, is dat NIST niet eens verklaart welke ligger op verdieping 12 door de instorting van verdieping 13 is gebroken.

Zoals in het verzoek om correctie wordt opgemerkt, zou men kunnen veronderstellen dat de ligger direct onder ligger A2001 van verdieping 13 (d.w.z. ligger A2001 van verdieping 12) de ligger zou zijn die zou zijn gebroken. Maar die veronderstelling wordt tegengesproken door de bewering van NIST dat “[er] nog enige zijdelingse steun [voor Kolom 79] was in noordelijke richting bij Verdiepingen 8 tot en met 12 en Verdieping 14, aangezien de montagebouten in de zittende verbindingen allemaal waren bezweken aan deze liggeruiteinden, maar de liggers niet uit de lagerstoelen waren gelopen.” (Bovendien ontdekten wij tijdens de voorbereiding van het beroep tegen de oorspronkelijke beslissing van NIST, dat volgens NIST de ligger van verdieping 12 die vanuit het westen in kolom 79 was gevat (ligger A2015), al was gevallen doordat de verbinding met kolom 79 was verbroken.

Dus, met de vloer 12 ligger in het noorden nog steeds verbonden met kolom 79 na de instorting van vloer 13 en de vloer 12 ligger in het westen al was gevallen, moeten we aannemen dat het afbreken van vloer 13’s ligger A2001 aan de noordzijde van kolom 79 op een of andere manier de liggerverbindingen van vloer 12’s ligger A2002 aan de zuidzijde van kolom 79 heeft gebroken. Maar de enige manier waarop dit had kunnen gebeuren was indien de verbinding van ligger A2002 met kolom 79 reeds beschadigd was.

Echter, wanneer we verder graven in NIST’s brandschade schattingen, vinden we in figuur 11-34 van NCSTAR 1-9, hieronder getoond, dat vloer 12’s ligger A2002 en zijn verbindingen met zowel kolom 79 als kolom 80 onbeschadigd waren, zoals aangegeven door de lichtgele stippen op de uiteinden van de ligger ten zuiden van kolom 79. Er zou dus een kracht van 407.000 lb. nodig zijn geweest om de verbinding van ligger A2002 bij kolom 79 af te breken. Daarentegen zou de inslagkracht van Vloer 13 die op Vloer 12 valt 61.950 lb. of minder zijn geweest.

Kortom, NIST geeft geen samenhangende verklaring voor hoe de cascade van vloerbreuken tot stand is gekomen. Bovendien blijkt uit berekeningen dat zelfs als de aannames van NIST over de brandschade aan verdieping 12 juist waren geweest, de instorting van verdieping 13 niet in staat zou zijn geweest om verdieping 12 te breken en een cascade van vloerbreuken in gang te zetten.

Net zoals NIST deed voor secties A en B van het verzoek om correctie, gaf het een totaal nietszeggend antwoord op deze sectie (zie blz. 5 van NIST’s oorspronkelijke besluit). Het enige deel van het antwoord van NIST dat geen standaardtaal is over de mogelijkheden en de geldigheid van het model van NIST, luidt als volgt:

“De simulaties toonden aan dat de structurele schade op 4 uur van de branden op meerdere verdiepingen de primaire oorzaak van de instorting was en dat puinschade van WTC 1 bijdroeg aan de snelheid van het instortingsverloop. De simulatie met minder structurele schade om 3,5 uur had verschillende liggers in de verdiepingen 12 tot en met 14 die verbonden waren met de kolommen 79, 80 en 81, en op de onderliggende verdiepingen vielen. De schade was echter niet voldoende om een totale instorting te veroorzaken (NCSTAR 1-9, blz. 603-604).”

Door onderscheid te maken tussen de structurele schade van de “meerdere vloerbranden” op vier uur in vergelijking met 3,5 uur en door te verklaren dat verscheidene liggers op de verdiepingen 12 tot 14 op de onderliggende verdiepingen vielen op 3,5 uur maar geen algemene instorting veroorzaakten, impliceert NIST vaag dat het de brandschade aan de lagere verdiepingen was die de cascade van vloerbreuken mogelijk maakte.

Maar, zoals ik hierboven al opmerkte, wanneer we de details van NIST’s geschatte brandschade aan verdieping 12 bestuderen, komen we tot de ontdekking dat er niet voldoende schade was om verdieping 12 te laten instorten – om nog maar te zwijgen van het feit dat NIST niet uitlegt welke ligger van verdieping 12 door de instorting van verdieping 13 werd gebroken.

Het oorspronkelijke besluit en het definitieve besluit van NIST bevatten uiteraard geen opheldering of details ter onderbouwing van hun verhaal over hoe een cascade van vloerbreuken zich voltrok van verdieping 13 helemaal naar beneden tot verdieping 5. Aldus heeft NIST nogmaals bevestigd dat zijn waarschijnlijke instortingsvolgorde niet alleen fysiek onmogelijk is, maar ook opmerkelijk incoherent. NIST heeft nog niet eens de meest elementaire elementen van zijn verhaal verklaard.

We blijven dus zitten met vier afzonderlijke, onafhankelijke redenen waarom de opeenvolging van gebeurtenissen die volgens NIST leidden tot het bezwijken van kolom 79 niet kan hebben plaatsgevonden.

In deel 3 van deze serie zullen we verder gaan met het onderzoeken van de argumenten die in sectie E van het verzoek om correctie worden aangevoerd – waarop NIST, wederom, geen zinnig antwoord heeft gegeven. Deze argumenten toonden methodisch aan hoe, in tegenstelling tot wat NIST beweert, de globale instortingsanalyse van NIST (d.w.z. zijn computermodel) niet “redelijk goed” overeenkomt met het waargenomen gedrag van het gebouw.

De andere 3 delen volgen later. Klik hier voor het eerste deel van deze serie van 5.

Voor uitgebreide informatie over de aanslagen van 9/11 in het Nederlands is er mijn boek 9/11 Complex (2020).